Ula”leśny duszek” (wakacyjne kreacje)

Jak powstawał „ogień”…

Kiedy padło hasło „ogień” pierwsze skojarzenie, jakie pojawiło się w mojej wyobraźni ( bezwzględnie oczywiste)  to były czerwone anturia. Mam już taką naturę, że zazwyczaj mocno zawierzam swojemu instynktowi twórczemu. .Tak było i tym razem. Wymyśliłam sobie pióropusze, szerokie suknie , płonące wiązanki nie mając zielonego pojęcia , jak  od strony technicznej  te projekty zrealizować.. Anturium – wiadomo- kwiat delikatny, a tu w perspektywie siatki, stelaże, druty itp. Zaczęłam od głowy… Z siatką florystyczną męczyłam się tydzień i nic nie wymyśliłam. Wszystko co uczyniłam, było zbyt delikatne by dźwignąć pióropusz z anturiów. Z pomocą przyszła mi niezawodna Lila…Odwiedziłyśmy salon rewii brazylijskiej w Szczecinie i byłam uratowana. Mocny, spawany stelaż na głowę był w stanie utrzymać słonia. Ze spódnicą poszło łatwiej. Zamocowanie falban z siatki florystycznej  na pasku i uformowanie z nich spódnicy skończyło się jedynie kilkoma ranami kłutymi. Wiązanka i naszyjnik to była sama przyjemność. Ślimaki z drutu kręciłam  wieczorami relaksacyjnie wpatrując się w sufit.   A w piątek przed wystawą zaczął się twórczy amok.. Umocowanie anturiów na spódnicy zajęło mi prawie cały dzień. Pomogła mi Magda  i oczywiście mama, która wspierała mnie nie tylko czynem, ale i  dobrym słowem oraz  ciepłym posiłkiem za co została uhonorowana premierową przymiarką anturiowego pioropusza. W sobotę rano, Agnieszka , moja „ogniowa modelka” przeszła metamorfozę w salonie wizażu Lili ( www.lilianogal.pl ) i kiedy byłam już spokojna co do ostatecznego efektu stylizacji zaczęły się tzw. „schody”. Okazało się, że za nic w świecie nie zmieszczę sukni do mojego samochodu , tak by jej nie uszkodzić. Nie dość, że była delikatna to na domiar złego okropnie ciężka.. ani ją położyć, ani trzymać „w powietrzu” . Na ratunek przybył niezawodny w takich przypadkach braciszek, który przewiózł spódnicę swoim sporych rozmiarów autem. A na Wałach Chrobrego… po prostu przestrzeń żywiołów…Wiatr taki, że w powietrzu fruwają nie tylko kwiaty, ale całe kompozycje a także namioty …Ale nic to… Dzielnie przygotowuję modelki… Agnieszka w pióropuszu czuje się jak żaglowiec na wietrze…  Poły namiotu, w którym czeka anturiowa spódnica unoszą się targane zimnymi podmuchami…Agnieszka o  spódnicy słyszała, ale gdy ma ją założyć, jest lekko przerażona…. Daruję jej chyba chodzenie w wysokich szpilkach…Na tym wietrze trzymać musi pióropusz…a gdyby tak straciła równowagę..?.! Jeszcze kolia na szyję…wiązanka do ręki… Czerwona stypha płonie… Jest ok..

Jak powstawało „powietrze”….

No cóż…”powietrze” powstało głównie dzięki Cioci Mani ! Ciocia bowiem, jako zapalona miłośniczka haftu „richelieu”, doświadczenie ma niezrównane w wykonywaniu zadań tzw.”upierdliwych”. Ona to właśnie wykleiła, uszytą uprzednio przeze mnie z organzy, sukienkę dwoma tysiącami ..tak, tak..DWOMA TYSIĄCAMI preparowanych listków magnolii. Trwało to kilka dni, okraszone zostało z pewnością jakimiś soczystymi określeniami ( Ciocia potrafi!!), ale efekt był powalający! Chylę zatem czoła przed cierliwością i precyzją Cioci, bo bez niej , sukienka dla „powietrza” pewnie by nie powstała. Dekoracja parasola natomiast to efekt zespołowego działania moich mężczyzn : syna Cezarego, który nieopatrznie zaproponował pomoc i męża Waldemara, który pomagać musi z racji małżeńskich obowiązków. Wpinanie goździków na siatkę florystyczną poszło Panom nader sprawnie i ocaliło upadającego ducha w przygotowującym kreacje zespole. Biżuteryjny naszyjnik wykonałam sama, bez specjalnych kosztów własnych.

Dopracowanie „powietrza” w sobotę rano powierzyłam sprawnym i doświadczonym rękom fryzjerki Wiktorii Diergaczowej, która spełniła w każdym calu  moje wizje dotyczące „odlotowej” fryzury. Lilia Nogal ze „Studia MistrzówETE” wraz z córką Lilianną ( www.lilianogal.pl)  zatroszczyły się natomiast o nietuzinkowy makijaż , dzięki któremu Laura, modelka, przeszła zadziwiającą metamorfozę.

Kiedy zobaczyłam Laurę już „w pełnym rynsztunku” poczułam … chyba radość!! Kiedy udaje się w sposób niemal idealny przenieść pomysły  z papieru i głowy w ramy rzeczywistości,  popatrzeć z perspektywy na to , co znajdowało się do tej pory tylko w wyobraźni to już jest ogromna satysfakcja. A jeśli jeszcze zmaterializowana  wizja spełnia nasze oczekiwania, to czegóż chcieć więcej…?

Jak powstawała „ziemia”…

Otóż  „ziemia” powstała najwcześniej. Mając świadomość, że stworzenie pozostałych kreacji to będzie walka z czasem, choć tę jedną, najbardziej trwałą i odporną zdecydowałam się przygotować kilka dni przed wystawą. Bawiłam się przy tym doskonale, a wraz ze mną cały zespół „profesjonalnych florystów”: wszechstronnie uzdolniony kolega  z ławy szkolnej wraz z dziećmi, w ramach wspólnie spędzonego niedzielnego popołudnia, pomógł w stabilnym zamontowaniu manekina; mąż Waldemar z poświęceniem, pod moim oczywiście światłym kierownictwem,  nakręcił patyczki na kolię, które wcześniej pociął z pietyzmem  mój brat Tomasz ; mama , przy porannej kawie w kwiaciarni, brała czynny udział w montowaniu kapelusza; a bratowa Marzena pomogła w nadaniu ostatecznego kształtu ozdobnej spódnicy. Nad całością przedsięwzięcia czuwały nasze dwa psy Aron i Łatka, przy czym  Łatka bardziej!!    A po wystawie….w kapelusz został odziany mój ceramiczny miś i – jak widać- bardzo jest z tego nakrycia głowy zadowolony.

Ogień i Powietrze

A  oto „moje żywioły” w obiektywie Sławka Trojanowskiego ze Studia „Este” ( www.studioeste.pl )

Ogień albo Melancholia małej diabliczki  (modelka Agnieszka Mieszała)

Powietrze (modelka : Laura Kozłowska)

Dziękuję Sławku!!

Zwariowany weekend: Po pierwsze :” Przestrzeń żywiołów”

IV Plenerowa Wystawa Florystyczna  upłynęła na dosłownej walce z żywiołem. Wiatr, jak to pięknie ujęła moja koleżanka Alina, okazał się najważniejszym dyrektorem artystycznym .W powietrzu fruwały kwiaty, liście i całe kompozycje. Po twórczym, szalonym piątku nastała  równie szalona, wietrzna sobota. Dla mnie – dzień próby, ogromnego stresu i niepewności… Czy moje florystyczne kreacje spodobają się szczecinianom? Czy stworzone w głowie i na papierze stroje będą dobrze wyglądały w rzeczywistości? Czy będą mocne? Czy sprawdzą się w eksploatacji na tak silnym wietrze? Jak w kwiatowych sukniach poradzą sobie modelki? Czy zaskoczę, zachwycę, zadziwię…, bo taki był plan? I czy usatysfakcjonowani będą organizatorzy  wystawy ? Obdarzyli mnie przecież ogromnym zaufaniem z pokazu kreacji czyniąc jeden z istotnych punktów programu  florystycznego swięta?

Gdy Laura i Agnieszka, a więc Powietrze i Ogień, stanęły przede mną już w pełnej oprawie ( makijaż: Lilia Nogal, fryzury: Wiktoria Diergaczowa) i wdziały na siebie, nie bez pewnego wysiłku, kwietne kreacje przestałam mieć jakiekolwiek wątpliwości.

Było ok!… i to nawet bardzo!!! 🙂 Poczułam szczęście spełnionego twórczo artysty ! 🙂

Na pierwszym zdjęciu: ja z moimi trzema pannami i pan, który koniecznie chciał się z nami sfotografować 🙂

Na okładkach

Nowy numer ” Florum” ( www.florum.pl)  i moja kompozycja na okładce  (wewnątrz numeru kilkanaście  moich świątecznych aranżacji) .

Nowy numer „Strefy Kobiet” ( www.strefakobiet.info ) i na okładce moja zimowa stylizacja ( foto S.Trojanowski, makijaż L.Nogal, fryzura W.Diergaczowa, modelka L.Kozłowska)

Bardzo miły prezent na święta.

„Zimowa baśń” – efekty

„Zimowa baśń” : foto Sławek Trojanowski (www.studioeste.pl ), makijaż Lilia Nogal ( www.lilianogal.pl ) , fryzura Wika Diergaczowa, modelka Laura Kozłowska, projekt oraz suknia, dodatki i kwiaty  Monika Dłużyk-Marciniak czyli po prostu ja

„Zimowa baśń” – przygotowania

Pomysł na tę zimową sesję zrodził się w mojej głowie w momencie, w którym zobaczyłam po raz pierwszy srebrny , królewski niemal fotel  u Sławka Trojanowskiego w  jego fotograficznym atelier. Taki charakterystyczny, designerski rekwizyt musiał zostać w sposób spektakularny wykorzystany!! A że lubię odkrywać nowe możliwości wyeksploatowanych niemal do granic możliwości materiałów okołoflorystycznych, postanowiłam dać nowe życie zwykłej folii do kwiatów. Wymyśliłam Panią Zimę,Królową Śniegu a powołać ją do życia pomogły mi :  stylistka fryzur Wiktoria Diergaczowa, wizażystka Lilia Nogal (Studio Mistrzów „ETE”), z którą uwielbiam spierać się o ostateczny kształt naszych wspólnych artystycznych wizji , moja nowa, pełna zapału asystentka Magda Szymańska i oczywiście Laura, zimowa modelka. Fotografował w swoim atelier Sławek Trojanowski (Studio „Este”).  Zdjęcia z przygotowań do sesji przedstawiam dziś. Na zdjęcia Sławka trzeba cierpliwie zaczekać.

Sesja z „irokezem” – efekty

….co tu dużo mówić : przeszły moje najśmielsze oczekiwania.

Okazało się, że w Szczecinie mamy doskonałe plenery zdjęciowe . Ulica Kolumba, ze się tak kolokwialnie wyrażę, pod tym względem rządzi. Sławomir Trojanowski, autor zdjęć, ciągał nas po różnych, dziwnych miejscach, ale to ujęcie, na tle metalowych drzwi w starej kamienicy właśnie przy Kolumba uznaliśmy za jedno z najlepszych.

Dominika Kujawa jako modelka była po prostu rewelacyjna. Ponieważ sama jest także projektantką, przybyła na sesję z pełną walizką strojów, z których wybrałyśmy  bardzo pasujące do naszej koncepcji skórzane body, oryginalne rękawiczki i pas, pięknie wykańczający suknię i podkreślający talię. Zresztą, tak szczerze mówiąc, Dominika jest tak piękną i zgrabną dziewczyną, że nie ma chyba stroju z uwzględnieniem worka, w którym wyglądałaby źle.

Irokez wykonany przez Łukasza Leśniewskiego trzymał się dziarsko do końca sesji. Ja bardzo zadowolona byłam z naszyjnika , jaki zrobiłam z liściowych kulek. Okazało się , że trafiłam w sedno. Pasował doskonale. O makijażu wykonanym przez Lilię Nogal powiem tylko tyle, że był jak zwykle perfekcyjny. I już myślimy o modelce na zimę….