Wczoraj do kwiaciarni zajrzała klientka , by kupić do domu kilka kwiatków. W wazonie stały ładne , pomarańczowe tulipany, ktore na niektórych łodygach miały nawet po trzy pąki. Ania, skora do żartów, podała klientce tulipany śmiejąc się, że są w ciąży. Na to nasza klientka roześmiała się szczerze i z udawanym przerażeniem zawołała, ze odbierania porodów to ona ma na dzisiaj raczej dosyć, bo jest położną i właśnie wraca z długiego dyżuru 🙂 taki traf ! 🙂
Dziś bukieciorek, który z jednej strony spoglada tęsknym okiem w stronę mijajacej zimy i atmosfery Bozego Narodzenia ( czerwone amarylisy), a z drugiej cieszy się nadchodzacą wiosną i radośnie poszukuje pierwszych jej zwiastunów.
W tym roku odwaznie zrezygnowałyśmy z klasycznej czerwieni na rzecz koloru nieoczywistego, uznanego za najmodniejszy w tym roku, a mianowicie na rzecz koloru marsala. Było trochę trudniej, ale za to ciekawiej. Panowie z entuzjamem zaakceptowali nasze kolorystyczne i formalne eksperymenty, a najbardziej bawili sie wybierając króciutkie wierszyki do swoich bukietów. Za Walentynkami nie przepadam, ale dziś było wyjatkowo miło i sympatycznie. Kazdy niemal wychodzacy z kwiatami pan, uśmiechał sie od ucha do ucha i na odchodnym wołał : „Wspaniałych Walentynek”…. A w domu czekał na mnie ogromny bukiet 🙂 Kwiaciarki także ( wbrew temu co gadają na mieście) lubia dostawać kwiaty! 🙂
Bukieciorek w kolorze marsala
Tagi: bukiety, Walentynki
Czasami przez facebooka odnajdują nas starzy znajomi, czasami są to koleżanki ze studiów, które obserwując przez internet nasze florystyczne działania decydują się zamowić u nas wiązankę. I wtedy – choć staramy się zawsze – staramy się bardziej od „najbardzieja” 🙂 . Polonistyka porzucona dla florystyki – sens wyboru jest w tym bukiecie 🙂
No i jest nadzieja proszę Państwa!! Jest nadzieja, że kwiaty nadal, mimo zmieniajacych się pokoleń, będą znakiem uczuć, miłości, szacunku, oznaką radosci. Nadzieję tę wlali dziś w moje serce dwaj mężczyźni : tata i syn , którzy przyszli do kwiaciarni po kwiaty dla najważniejszej w ich życiu kobiety. Synek, jak się poźniej dowiedziałam : Kuba, pomógł tacie wybrać kwiaty, z których ułozyłam bukiet, dobrał do nich odpowiedni kolorystycznie (!!) bilecik, a następnie z całym zaangażowaniem pierwszoklasisty, ktory dopiero uczy się pisać, układał najpiękniejsze życzenia dla swojej mamy. Bardzo ambitnie pomagał mu w tym tata, podpowiadajac odpowiednie litery. Byłam pod wrażeniem starań obu panow, by zyczenia zabrzmiały jak najpiękniej. Z klientką, która stała obok i oczekiwała na swój bukiecik z podziwem patrzyłyśmy na tatę, który w tym właśnie momencie uczył syna wyrażania delikatnych uczuć. Jak pięknie być kobietą, gdy ma się obok siebie takich męźczyzn!! 🙂
A oto uśmiechniety Kuba z bukietem . Przed wyjsciem z kwiaciarni obaj panowie zgodzili się, bym zrobiła to zdjęcie. Dziękuję!
Tagi: bukiety, moi klienci
„Krecimy” kryzy z modrzewia tzn. Lidia „kręci”, dziergamy stroiki z jodły tzn. Ania ” dzierga.
A ja przygotowuję bukiety na kombatancką wigilię dla prezydenta miasta, marszałka i innych ważnych osób. Wymyśliłysmy kryzy z modrzewia, bo przecież musi być oryginalnie i z lekkim polotem. Trochę świątecznie ( konstrukcja w kształcie gwiazdy, bombki) i elegancko, a nawet biało-czerwono czyli symbolika na tak zwanym „wypasie”. Wiazanki udały się bardzo, ale trudne były do sfotografowania, bo mocno przestrzenne. Biegałyśmy więc z Anią po mrozie dookoła kwiaciarni, by uchwycić najlepszy kadr. Nasze poświęcenie na niewiele się zdało, bo zdjęcia średnie. Musicie uwierzyć na słowo, że bukiety były naprawdę super!
Tagi: Boże Narodzenie, bukiety, kwiaciarnia
I znów powoli opadają liście. Oto kolejna jesień, ciepła i kolorowa… Jutro – Dzień Nauczyciela. A dziś miałam okazję poczuć się znowu jak wdzięczna uczennica… Gdy szykowałam bukiety na ten wyjatkowy w roku dzień, obok kwiaciarni przeszła moja dawna „Pani od matematyki”, jeszcze z podstawówki. Bardzo ją lubiłam więc niewiele myśląc chwyciłam pąsową różę i wybiegłam by złożyć jej życzenia i wręczyć kwiatek. „Pani od matematyki”, dawno już na emeryturze , pamiętała mnie. Uśmiechnęła się zaskoczona, a ja na chwilę cofnęłam się w czasie dziękując za lekcje „matmy”. Ratunku… jak dawno to było !!! Ale wdzięczność i sympatia wciąż trwają:)
